二风诗·乱风诗五篇·至惑

èr fēng shī luàn fēng shī wǔ piān zhì huò
二风诗·乱风诗五篇·至惑

gǔ yǒu huò wáng, yòng jiān chén yǐ nüè wài, chǒng yāo nǚ yǐ luàn nèi, nèi wài yòng luàn,
（古有惑王，用奸臣以虐外，宠妖女以乱内，内外用乱，
zhì yú bēng wáng, gù wèi zhì huò zhī shī èr zhāng liù yùn èr shí jù
至于崩亡，故为《至惑》之诗二章六韵二十句）
xián shèng wèi shàng xī, bì jiǎn yuē jiè shēn, jiàn chá huà rén, suǒ yǐ bǎo fú yě.
贤圣为上兮，必俭约戒身，鉴察化人，所以保福也。
rú hé bù sī, huāng zì shì wèi? shàng xià gé sāi, rén shén yuàn bì
如何不思，荒恣是为？上下隔塞，人神怨奰；
áo è wú yàn, bù wèi diān zhuì.
敖恶无厌，不畏颠坠。
shèng xián wèi shàng xī, bì yòng xián zhèng, chù jiān nìng zhī chén, suǒ yǐ cháng jiǔ yě.
圣贤为上兮，必用贤正，黜奸佞之臣，所以长久也。
rú hé fǎn shì, yǐ wéi luàn yǐ? chǒng xié xìn huò, jìn nìng hǎo yú fèi dí lì shù,
如何反是，以为乱矣？宠邪信惑，近佞好谀；废嫡立庶，
rěn wèi huò mó.
忍为祸谟。